Bazen, suruklenmeye kendini kaptirirsin. Ama basini havada tutmak icin elinden geleni yaparsin. Surukleniyorsundur; ama kendini korumaya calisarak, bogulmadan... Cabana, yetenegine saygi duyulur, bu yuzden suruklenme seni "dogrulara" yoneltir. Bunlar' senin icin daha dogru olanlar var gibi hissetsen bile, senin gozunde de dogrudur ve bir de bunun ustune akinti o kadar gucluyken hayir demek zordur. Sevdiklerin, deger verdiklerin akintiyi uflerler, daha hizli suruklenirsin. Arada hosuna giden anlari olur, ya da bisilere tutunup durursun ve baska bisiler icin cabalarsin; ama onlar ancak kucuk cabalar olarak kalir; o an icin sana zevk verir, kafani karistirir, sonra asil akinti yine goturur seni.
Sonra bir an gelir, yorulursun. Kendi dogruna ihtiyac duyarsin, cunku odur cabani bitirmeden kullanan ve her kullanisinda cogaltan. Ama onceki suruklenmelerinin yorgunlugu agirdir. Artik kendi dogrunun dalina tutunmaya karar verirsin, suruklenmeden o dal boyunca uretmek istersin. Ama yorgunluk o dali tutmani zorlastirir: artik cok agirsindir ve cirpinmalarin suruklenmeni bile durdurabilecek gibidir, sanki artik ne dali tutabilirsin ne de suruklenebilirsin...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder